شنوایی شناسی و خرید سمعک

مرحله 4: من مشکل دارم، من نیازبه کمک دارم کلیک کنید وکمک می خواهم، ومن برای پذیرش کمک آماده ام
بیمار دراین مرحله به مااجازه می دهدکه به طورواضح بدانیم که هزینه های کم شنوایی خیلی
زیاداست، امامنافع حاصل ازعدم اقدام برای این کارغیرقابل قبول است. بیمارکاملا داشتن مشکل
شنوایی اش راقبول کرده است. پذیرش هرمشکلی درزندگی یک پیش نیازاست، قبل ازاینکه برای حل
مشکل کاری انجام شود واین موضوع به طورکامل ودقیق دربخش بعدی بحث شده است.
درسراسراین پروسه Help-seeking، بیماران مجموعه ای ازعکس العمل های فیزیولوژیک برای
زندگی با شنوایی آسیب دیده راتجربه می کنند. دربخش زیربه تعدادی ازاین عکس العمل هاتوجه شده
است.

عکس العمل های روانی نسبت به کم شنوایی
اکثرافراد به عنوان بخشی ازپروسه افزایش سن، دچار درجاتی ازکم شنوایی می شوند، اگرچه این
واقعیت تسلی اندکی برای بیماران می باشد. بیماران اغلب برای مدت زمان 7سال یاحتی بیشترنیز،
قبل ازاینکه آنهابه دنبال کمک برای مشکل شنوایی شان باشند، صبرمی کنند، وحتی پس ازآن نیز،
همانطورکه قبلا ذکرشد، ملاقات اولیه اغلب به اصرار اعضای خانواده می باشد ونه به این علت که
آنها خودشان برای جستجوی کمک آماده اند.
درک این تاخیر، اولین مرحله برای درک بیمارمان می باشد. چرا این بیماران این مدت راصبرمی
کنند؟ ترس های آنهاچیست؟ موانع آنها چیست؟
عکس العمل نسبت به عوامل استرس زا
زمانی که مابا یک موقعیت استرس زامواجه می شویم، مایا به این موقعیت نزدیک می شویم (بوسیله
حل آن، یا پیداکردن کمک برای حل آن) یااینکه ازآن اجتناب می کنیم. اجتناب می تواند باعث شکلی
ازاجتناب شناختی (من بعدا درمورداین مشکل فکرمی کنم)، تغییرمسیرعاطفی (مثل ابرازخشم درباره
یک موقعیت نامربوط) یا اعوجاج شناختی (ساخت فرضیات برپایه نیازهای نادرست: "من نمی توانم
مشکل شنوایی داشته باشم، چون من درسلامت کامل هستم)، شود.

منبع :

https://tehransafir.com/%d8%b3%d9%85%d8%b9%da%a9-%d8%a7%d8%b3%d8%aa%d8%a7%d8%b1%da%a9%db%8c/

مرحله 4: من مشکل دارم، من نیازبه کمک دارم کلیک کنید وکمک می خواهم، ومن برای پذیرش کمک آماده ام
بیمار دراین مرحله به مااجازه می دهدکه به طورواضح بدانیم که هزینه های کم شنوایی خیلی
زیاداست، امامنافع حاصل ازعدم اقدام برای این کارغیرقابل قبول است. بیمارکاملا داشتن مشکل
شنوایی اش راقبول کرده است. پذیرش هرمشکلی درزندگی یک پیش نیازاست، قبل ازاینکه برای حل
مشکل کاری انجام شود واین موضوع به طورکامل ودقیق دربخش بعدی بحث شده است.
درسراسراین پروسه Help-seeking، بیماران مجموعه ای ازعکس العمل های فیزیولوژیک برای
زندگی با شنوایی آسیب دیده راتجربه می کنند. دربخش زیربه تعدادی ازاین عکس العمل هاتوجه شده
است.

عکس العمل های روانی نسبت به کم شنوایی
اکثرافراد به عنوان بخشی ازپروسه افزایش سن، دچار درجاتی ازکم شنوایی می شوند، اگرچه این
واقعیت تسلی اندکی برای بیماران می باشد. بیماران اغلب برای مدت زمان 7سال یاحتی بیشترنیز،
قبل ازاینکه آنهابه دنبال کمک برای مشکل شنوایی شان باشند، صبرمی کنند، وحتی پس ازآن نیز،
همانطورکه قبلا ذکرشد، ملاقات اولیه اغلب به اصرار اعضای خانواده می باشد ونه به این علت که
آنها خودشان برای جستجوی کمک آماده اند.
درک این تاخیر، اولین مرحله برای درک بیمارمان می باشد. چرا این بیماران این مدت راصبرمی
کنند؟ ترس های آنهاچیست؟ موانع آنها چیست؟
عکس العمل نسبت به عوامل استرس زا
زمانی که مابا یک موقعیت استرس زامواجه می شویم، مایا به این موقعیت نزدیک می شویم (بوسیله
حل آن، یا پیداکردن کمک برای حل آن) یااینکه ازآن اجتناب می کنیم. اجتناب می تواند باعث شکلی
ازاجتناب شناختی (من بعدا درمورداین مشکل فکرمی کنم)، تغییرمسیرعاطفی (مثل ابرازخشم درباره
یک موقعیت نامربوط) یا اعوجاج شناختی (ساخت فرضیات برپایه نیازهای نادرست: "من نمی توانم
مشکل شنوایی داشته باشم، چون من درسلامت کامل هستم)، شود.

منبع :

https://tehransafir.com/%d8%b3%d9%85%d8%b9%da%a9-%d8%a7%d8%b3%d8%aa%d8%a7%d8%b1%da%a9%db%8c/